Enkele weken geleden ging ik wandelen in Borgloon.* Zo’n prachtige streek, waar je je al wandelend afvraagt waarom je honderden kilometers naar het zuiden zou trekken als er ook hier zo’n prachtige heuvels, weiden en bossen zijn. De wandeling die ik uitkoos, was er eentje van Greenspot en trok vanaf de kerk van Borgloon in een lus door het landschap, over een afstand van 8 km.

Het centrum van Borgloon is een dorpsplein, de burgemeester-woning, enkele cafeetjes, en de kerk. Piepklein en heel gezellig. We vertrokken met het zicht op de vallei voor ons, en beseften meteen dat we veel klimwerk zouden krijgen. Langsheen de weiden kom je aan de drukke Sint-Truidersteenweg. Die moet je gelukkig niet meer oversteken. Een voetgangerstunnel leidt je er onderdoor, zodat je er als wandelaar helemaal geen last meer van hebt. 

Voor je het beseft, sta je even later al tussen de fruitbomen. Een smalle veldweg leidt je naar het doorkijkkerkje, Reading Between the Lines. Het bestaat uit dertig ton staal. Dunne plaatjes die op elkaar gezet zijn met blokjes ertussen. Het klinkt simpel, en je hebt er waarschijnlijk net als ik al honderden foto’s van gezien. Maar het cliché is waar. Als je er in het echt staat, voelt het heel anders. Ik ben er rond gewandeld, drie keer binnen en buiten gegaan,… En dat ik me kostelijk geamuseerd heb met foto’s maken, hoef ik dan ook vast niet te vertellen.

Het was best druk op de weg naar het kerkje en ter plaatse ook. Maar het was ook een mooie, zonnige dag, en even op het gras gaan zitten is dan ook meer een luxe dan een ergernis, toch? Hoera voor muziek streamen op de meest afgelegen plaatsen trouwens. Zo kon ik, terwijl ik daar op het gras van het uitzicht zat te genieten, rustig luisteren naar Xavier Rudd’s Follow the Sun... Het kan niet vaak genoeg gezegd worden : wat is het daar toch mooi…

Eens je verder wandelt, en er wat afstand tussen jou en Reading Between the Lines zit, kom je bijna niemand meer tegen. Wat ik op de een of andere manier altijd heel fijn vind. Het was best wel warm toen wij er gingen wandelen, en dit was voor ons de eerste echte wandeltocht van het seizoen. Met al dat stijgen en dalen in het achterhoofd (en in de beentjes) begonnen we ons dus luidop af te vragen of het niet beter zou zijn om onze wandeling in te korten. Zes kilometer in dit landschap is ook mooi.

Maar net als zulke gedachten in je hoofd beginnen rond te zweven, sta je voor een hek, met daarachter een zicht als dit. Zeg nu eerlijk, wat zou jij kiezen? De kortere wandelroute liep verder langs een asfaltweg. Voor de langere route mocht je het hek openen en dit kronkelend wandelpad volgen…

Het hek openen bleek dus al snel de juiste keuze geweest te zijn. Deze weg werd aangelegd door Natuurpunt en als je te voet bent, is dit een snelle (en prachtig mooie) verbindingsweg tussen Borgloon en Grootloon. De wandelroute leidt je langs de kerk van Grootloon naar een ander Natuurpunt-pad, tussen de schapenweiden. Daar was er, ongeveer halverwege het pad, een inhammetje met een appelboom en een bank. De ideale plek om even te blijven zitten en je picknick op te eten en de honden te laten rusten in de schaduw. Ik heb helaas geen foto van de schaapjes. Er kwam er eentje heel geïnteresseerd naar ons eten en naar de honden kijken, en in plaats van een foto te nemen, heb ik hem een paar stukjes appel gegeven.

Even verder kom je aan de Romeinse Kassei, de overblijfselen van de oude Romeinse heirbanen. Deze brede wegen zorgden er honderden jaren geleden voor dat legeraanvoerders hun troepen snel ter plaatse konden krijgen. Ik las dat ze er wel eens mee kunnen voor gezorgd hebben dat steden als Leuven, Tienen en Sint-Truiden ontstaan zijn, omdat deze steden op dezelfde as van deze heirbanen liggen.

De Romeinse kassei leidt je verder langs de Belevingsboomgaard en zo terug de velden in, die je vanop je vertrekpunt aan de kerk van Borgloon kon zien. Je bent nu dus meer dan halfweg. In deze twee helft van de wandeling is het vooral genieten van het landschap. Ik zette weer wat muziek op en zag terwijl de zon wat kleiner worden boven de vallei.

Deze wandeling is een absolute aanrader. De paden die je volgt zijn meestal onverhard, het uitzicht is altijd supermooi, en de rust is zalig. Je kan je route uitgebreid(er) plannen via de website van Wandelen in Limburg. Als je meerdere dagen in deze streek wil gaan wandelen, dan heb je verschillende mogelijkheden om te overnachten. In de Tranendreef heb je hangtenten in de vorm van een waterdruppel. Zo kan je er een reserveren en echt slapen in de natuur. Iets minder avontuurlijk, maar daarom niet minder mooi is herberg De Klappoel. Wij kwamen er voorbij aan het einde van onze wandeling, en het zag er heel erg gezellig uit daar.

_{* Dit artikel heb ik herschreven, omdat het originele bericht verloren ging door een technische fout.}